اشعار

ای مُـحرمان مَـحرم! بـار سـفـر بـبـندیـد            احـرام حـجّ خـونـیـن بـار دگـر بـبـنـدیـد

من خـود، خـلیل عشق چاووش کربلایم            چـاووش کـربـلا را بـار سـفـر بـبــنـدید

عشق خـدای خـواند، ما را به حـجّ برتر            دامان عشق بازی، نک بر کـمر بـبنـدید

ما را رضای جانان اصل است و غیر این فرع            از آنـچه او نـخواهـد بـایـد نـظر بـبـندیـد

بـر پرده های محـمـل آیات خـون نویسید            بـر گـردن شترهـا، زنگ خـطر بـبـندید

در حجره های جنّت مائیم و لـعل حوران            از حِجْردل بگیرید، چشم از حَجَر ببندید

هرکس شهید ما شد، جـاوید، زنـده مـاند            بـا پـنجـۀ شهـادت، بر مرگ در ببـندیـد

ای دختران معصوم، دل از پدر بگـیرید            وی مادران مظلوم، چشم از پسر ببندید

تـقدیـر ما «مؤیّد» بـاشد چو در شهادت            هرگـز نـمی تـوانـیـد، دست قَـدَر بـبـندیـد

ای ساربان آهسته ران کز دیده دریا می رود          از شهر زهرا نیمه شب فرزند زهرا می رود

منزل به منزل کاروان گردیده درصحرا روان          با نـاله و آه و فغـان، تـنهای تنها می رود

ریحانۀ خیر البشر، کرده سوی جانان سفر           یا آن که موسایی دگر در طور سینا می رود

قلب سکینه مشتعل، اشکش به رخ، خونش به دل           با دیـده دریـایی اش، دنـبـال سـقّا می رود

اصغر ز دامان رباب، پر میزند بر دوش باب          با شـوق پـیکـان بـلا، هـمراه بابا می رود

ریحانۀ باغ حسن، پـوشیده بر قامت کـفن           تا شوید ازخون پیرهن، باشور وغوغا می رود

آید ز صحرا زمزمه، خون ریزد از چشم همه          سقّای آل فاطمه، عطشان به دریا می رود

ای آسمان اختر فشان، بنگر برای بذل جان          مـاه بنی هـاشم روان، با ماه لـیلا می رود

زینب شده محمل نشین، با ناله های آتشین          منزل به منزل کو به کو،صحرا به صحرا می رود

مرغ دل میثم روان، گردیده با این کاروان           داده زکف تاب و توان، همراه مولا می رود

مدیـنـه حـسـیـنـت کجـا می‌رود؟           اگـر می‌رود شب چـرا می‌رود؟

غـریب وطن نـیمه‌شب از وطن           غــریـبـانه پــیـش خــدا مـی‌رود

دلِ شـب خــدا را صــدا می‌زنـد           چرا سـاکـت و بی‌صدا می‌رود؟

اجل پیـش رو، مـادرش فـاطـمه           بـه دنـبــال او از قــفــا مـی‌رود

به تعجـیل رو در کجـا می‌بـرد؟           مگـر سـر بـرای خــدا می‌بـرد؟

شما هم چو مرغ شب ای ناقه‌ها

بـنـالــیـد بـا زیـنـب ای نـاقـه‌هـا

شب است و بـیابان پر از ولوله           مـدیـنـه دعـا کـن به ایـن قـافـلـه

هـمـانا بـه شـــوق وصـال خــدا           گـرفــتـنـد از دیـگـران فـاصـلـه

خــدا رحــم آرد بـه حـال ربـاب           که بر کف گـرفـته کمان حرمله

پـدر را بـبـرّند لب تـشـنـه ســر           پــسـر را بـبـنـدنـد در سـلــسـلـه

شـرار جـگـر شمع محـمـل شده

نــــوای جــــرس آتـش دل شـده

شیعیان دیگر هوای نیـنوا دارد حسین           روی دل با کـاروان کـربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست           مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

میبرد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم           بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست           اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند           تا به جائی که کفن از بوریا دارد حسین

سروران،پروانگانِ شمع رخسارش ولی           چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق           می نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سـودا ولی           خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست           هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند          عزّت و آزادگی بین تا کجـا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت           داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

بعد ازاینش صحنه ها وپرده ها اشک است و خون           دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

سازعشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ای           گوش کن عالم پراز شور و نوا دارد حسین

شمرگوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا           جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گوبیا بنشین به چشم "شهریار"           کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین

وقتی که می رفـتند دنیا گریه می کرد            شهر مدیـنه مثل زهـرا گریه می کرد

وقـتی که می رفـتـنـد پـشت پـای آنهـا            چـشمان جـبرائیل حتی گریه می کرد

پائـین پای نـاقـه مریـم گریـه می کرد            دورِ سر گهواره عیسی گریه می کرد

این است آن داغ عـظیمی که برایش            حتی میان تشت، یحـیی گریه می کرد

این است زینب بانویی که زیر پایش           زانـوی لـرزه دار سـقـا گـریه می کـرد

بر روی دامن مادری در گوش طفلش            آهـسته تا می گفت لالا گـریه می کرد

یک کـاروان گـریـه شد وقـتی رقـیـه            بـا گـفـتـن بابـا، بـابـا گــریـه می کرد

در زیر پـای محـمـل مستـوره عـشق            منزل به منزل ریگ صحرا گریه می کرد

وقتی که می رفـتند عـالم سینـه می زد            وقتی که می رفتند دنیـا گریه می کرد

ای شمع من بسوز كه پـروانه می رود          زين آستان، صاحـب اين خانه می رود

ای شـهـر ِجـدِّ اَمـجَـد و والا تـبـار من          بنگر حسين چگونه از اين خانه می رود

مادر به پای خيز و دعا كن به كاروان          مـوسـای تو اگـر چه دلـيـرانـه می رود

مــادر بـبــوس ديـدۀ گــريـان دخـتــرم          نـازش بـكـن رقـيـه به ويـرانه می رود

بنگر به اكبرم كه چه تـعـجـيـل می كند          عباس را ببين كه چه مـردانـه می رود

ای باغـبان دگر بنـشين در عـزای گل          فصل خـزان رسـيده و پـروانه می رود

ای علـمـدار سپه در دلِ شب بار ببـند           محـمـل پـردگـيان دوز ز اغـيـار بـبند

همۀ اهل حرم را به حرم كن احضار            كودكان را به محبت دلِ شب كن بيدار

اين خـداحافـظی آخر ما با زهـراست            بعدازاين وعدۀ ما با همگان كرب وبلاست

خواهر انگار همين جاست طواف من وتو            قبر گم گشتۀ زهراست مطاف من و تو

مـادرا می بـرم از كوچه پـريـشانی را           می بـرم هـمره خود اينهـمه قربـانی را

مـشكـل قـافـلـه را وابـگـذاريـد به مـن           گـريـۀ دخــتـركـم را بـسـپـاريد به من

اي سپهدار، سپه را كمك از امشب كن           با عـلـی اكـبـر من هـمرهیِ زينب كن

از همين اول راه آب بنـوشان به همه            زيـنـبم جـامۀ بـسـيار بـپـوشان به همه

هـمۀ لشگـرعـشق است غلامت زينب            زانـوی اكـبـر لـيلاست ركـابت زينب

بعد از اين كاش كه بی يار نگردی خواهر           كاش بی قـافـله سالار نگـردی خـواهر